Wij hebben allemaal
onze moeders nog
en leven ergens
roekeloos
alsof zij ons nog beschermen
kunnen
tegen misverstanden
en wat het leven
binnendraagt.
Wij hebben allemaal
onze moeders nog
en leven ergens
roekeloos
alsof zij ons nog beschermen
kunnen
tegen misverstanden
en wat het leven
binnendraagt.
Ik tik het ei
het mooie, hele ei
tegen de kom
zodat ik de dooier
niet raak
boven de kom
breek ik het gebarsten
ei
open
het struif druipt
langs mijn vingers
in
de kom
met mijn handen
jonglerend
giet ik de dooier
in de andere schaal
en weer terug
het overige wit
druipt
in
de kom
in de schaal
blijft
het geel
Zij verven de witte rozen
de witte rozen verven zij
rood
rood is de mond
van de hartenkoningin
en bloederig haar hart
‘waarom verven jullie
die witte rozen rood?’
vraagt Alice onschuldig
op een paddenstoel kauwend.